Trzeba było wywieźć go z norweskiego lasu - co bynajmniej nie było łatwe - by rozwiać otaczającą go tajemniczą legendę. Chroniony, z "zakazem opuszczenia kraju", bywał przedstawiany jako mały dziki potwór ważący, bagatela, 20 kg, zawsze gotowy do ataku na inne zwierzę lub na człowieka.
Legenda skogkatta jest bardzo stara: był kotem wikingów, którzy sprowadzili go z wybrzeży Morza Kaspijskiego. Po opuszczeniu norweskich łodzi koty były zdane same na siebie. Kryły się w najgłębszych, niedostępnych zakątkach lasów, by wieść tam surowe, lecz swobodne życie. Gęste futro wzmacniało się na mrozie w czasie ostrych, niekończących się zim. Wolny kot norweski musiał także strzec się przed niebezpieczeństwami samotniczego życia. Rzadko opuszczał las, czasem można było zobaczyć go w pobliżu gospodarstw. Ludzie tolerowali jego obecność, nie próbując jednak go oswoić, tym bardziej, że kot nie miał najmniejszego zamiaru rezygnować ze swobody.
Uznany za dzikie, lecz przydatne zwierzę, kot norweski był oficjalnie pod ochroną. Norweskie władze leśne miały go pilnować i chronić przed schwytaniem i wywiezieniem. Jednak w 1930 roku zaczęli interesować się nim hodowcy.
Pani Rohiff udało się zdobyć kilka okazów i założyła pierwszy "klub skogkatta". Również Europejczykom, prawdopodobnie przy płatnej pomocy norweskich leśników, udało się zdobyć kota wikingów. I tak kot dzięki swojej urodzie nie tylko podbił Europę, ale dotarł aż do Stanów Zjednoczonych.
Rasa została oficjalnie uznana w 1977 roku przez Międzynarodową Federację Hodowców Kotów. Hodowla szybko rozpowszechniła się, lecz na szczęście nie powstało zbyt wiele nowych odmian. Widząc podziw, jaki wzbudza ten kot "inny niż wszystkie" na wystawach, można łatwo przewidzieć jego piękną przyszłość. Przypomina trochę kota europejskiego o długim futrze lub swojego amerykańskiego odpowiednika maine coona. Aby uniknąc pomyłek, hodowcy zmienili standard rasy w 1987 roku, kładąc nacisk na cechy charakterystyczne tylko dla kota leśnego norweskiego.
Głowa z przodu wpisuje się w trókąt równoboczny, profil jest prosty, bez stopu. Kot ma duże, otwarte, sterczące wysoko uszy, często zakończone rysimi kitkami. Oczy są lekko skośne, duże, mogą mieć dowolny kolor, niezależnie od barwy futra. Ciało: ten Skandynaw jest duży, silny i dobrze zbudowany. Ma mocny kościec, zwłaszcza samiec. Pierś jest szeroka, tylne nogi nieco dłuższe. Umięśnione łapy mają mocne owalne stopy z kępkami włosów między palcami. Ogon jest długi i mocno owłosiony. Półdługie futro składa się z grubego podszycia i gładkich, tłustych włosów okrywowych nieprzepuszczających wody i chroniących kota przed złą pogodą. W zimie przybywa mu włosów na szyi, karku i tylnych łapach. Futro może być we wszystkich kolorach z wyjątkiem chocolate i lilac i pod warunkiem, że nie ma oznak typowych dla syjamów.
Skogatt jest bardzo inteligentnym kotem, przywiązuje się do swojego domu, choć długie lata spędzone na wolności nauczyły go nieufności wobec obcych, która sprawia, że na widok nieznanego gościa woli się wycofać. Młody lubi się bawić pod warunkiem, że się go do niczego nie zmusza. Podobnie jest z pieszczotami, które nie powinny trwać zbyt długo.
Futro kota norweskiego prawie się nie mechaci. Wystarczy szczotkować je i czesać raz na tydzień, zwłaszcza w okresie linienia. W tym czasie kot zmienia futro całkowicie lub prawie całkowicie z wyjątkiem ogona. Najlepsza jest dla niego dieta mięsna urozmaicona od czasu do czasu rybą.
Źródło: "Koty 1000 fotografii" wyd. Arkady, 2001
 |
 |
Design by Agata Krych