Ogólne wrażenie |
Wielkość |
Duży, silny kot |   |
Głowa |
Z przodu | trójkąt równoboczny |
Patrząc z przodu odległość od brody do zewnęrznej nasady ucha powinna być taka sama,
jak odległość między zewnętrznymi krawędziami uszu. Pożądane jest, by od brody do końca
uszu nie było żadnych załamań (można przyłożyć linijkę), zwłaszcza w miejscu, gdzie szczęka
przechodzi w policzek (bez tzw. pinch'ów).
Patrząc z boku: sławny "norweski" profil - prosty od czoła do czubka nosa i pod
odpowiednim kątem do potylicy. Nie może być płaski, taki jak u węża czy krokodyla. |
Z boku | czoło zaokrąglone, o odpowiedniej wysokości; profil długi, prosty -
bez załamania (stopu) |
Broda | mocna |
Uszy |
Kształt | duże, odpowiednio szerokie u nasady, ostro zakończone, z pędzelkami jak u
naszego rysia i pokryte długim włosem od środka | Preferowane są uszy duże. Należy pamiętać, że uszy kociąt są osadzone wysoko na głowie
i blisko siebie. W miarę, jak kot rośnie, rośnie też czaszka i uszy rozsuwają się
na boki |
Położenie | osadzone tak, że zewnętrzna linia stanowi
przedłużenie linii głowy od brody do ucha |
Oczy |
Kształt | duże i owalne, osadzone lekko skośnie | Mimo niskiej punktacji, oczy - ich położenie, kolor,
wyraz - mają wpływ na ceniony przez wszystkich specyficzny "norweski" wygląd. Oczy nie
mogą być zbyt skośne i wąskie, nie być też okrągłe, jak spodki. Muszą mieć w sobie to "coś". |
Wyraz oczu, ekspresja | czujne |
Kolor | dozwolone są wszystkie kolory niezależnie od koloru futra |
Ciało |
Tułów | długi, o silnej budowie i grubym kośćcu | Szczupłe, delikatne łapy sprawiają, że kot wygląda zbyt elegancko, co w przypadku
kotów norweskich leśnych nie jest pożądane. Te koty muszą stać mocno na ziemi. |
Łapy | silne, długie, tylne łapy dłuższe niż przednie; stopy duże, okrągłe,
proporcjanalne w stosunku do łap |
Ogon |
  |
długi i puszysty, powinien sięgać przynajmniej do łopatek, a najlepiej do szyi |
Ogon to prawdziwa ozdoba "norwega". Im dłuższy i bardziej puszysty, tym lepiej. |
Futro |
Struktura | sierść półdługowłosa; wełnisty podszerstek pokryty jest gładką,
wodoodporną (niezwilżalną)
okrywą, która składa się z długich sztywnych i błyszczących włosów, pokrywających tył i boki
zwierzęcia; kot w pełnym futrze posiada pełną kryzę i portki | Trudno opisać, trzeba zobaczyć. Futro wyróżnia koty norweskie od kotów innych ras.
To jest prawda w przypadku dorosłych, w pełni rozwiniętych osobników, zwłaszcza zimą. Jakoąć
futra zależy od koloru i obecnoąci pręgowania. Kocięta nie mają w pełni ukształtowanego
włosa okrywowego. Ich futro tak różni się od futra kotów dorosłych, że uwaga ta też
znalazła się w oficjalnym standardzie. |
Kolor | dopuszczalne są wszystkie kolory (oprócz wymienionych poniżej) i białe
znaczenia, niezależnie od wielkości i rozmieszczenia;
nie dopuszcza się znaczenia himalajskiego
(syjamskiego), koloru liliowego, czekoladowego, cynamonowego i płowego |